Een plek waar de wind door je hoofd waait,
Waar je doet waar je buik van gaat zingen,
Waar je droomt zoveel je kan,
Waar je bent wie je bent,
Een plek van water, van zee, van lucht,
van aarde, van vuur,
Een plek waar je nooit verdwalen kunt,
Een plek waar de vrijheid woont, daar wil ik zijn.
(Wende Snijders)
Twee weken geleden nam ik afscheid van een klein dienstverband dat ik 38 jaar heb gedaan. Een veelgestelde vraag is dan: wat ga je nu doen? Een collega daar is de gelukkige bezitter van een stuk stadsbos. Twee maanden geleden, bij zijn pensioenering, schreef hij op het bedrijfsnetwerk: “ik ga genieten van mijn gezin en mijn bos”. Een volstrekt logisch antwoord op een volstrekt logisch, veelgestelde vraag als je met pensioen gaat.
Het zette mij aan het filosoferen. Ik vroeg me af: gaat hij nu genieten van zijn gezin of bos? Of gaat hij genieten van zichzelf, van het zijn op een plek waar hij volledig zichzelf is, niets hoeft op te houden, en er vanzelf het beste in hemzelf naar boven komt, zonder gedoe of inspanning? … Ik denk het laatste.
Zo’n plek waar je dat gevoel hebt, noem ik, zonder religieuze intentie, een Heilige Plek. Een plaats waar je plotseling, onaangekondigd boven jezelf uitstijgt en het beste van jezelf kan geven. Het is volgens mij ook een plek waar verbondenheid met anderen daadwerkelijk kan worden beleefd. Een plek waar je anders vandaan gaat dan dat je er bent gekomen.
En gelukkig… vaak ontstaat zo’n Heilige Plek zingend bijna als vanzelf. Want zingend kan je ruimte nemen en geven om gezien te worden; kan je van je laten horen en gehoord worden omdat dat zingend zo lekker gaat; kan je jubelend het contact laten ontstaan tussen de jou en de ander omdat zingen nu eenmaal altijd tot verbinding leidt.
Met een nieuw seizoen voor de boeg geeft me dat volop inspiratie om weer te beginnen. Fijn… met zoveel mogelijk mensen zingen en zoveel mogelijk van die Heilige Plaatsen creëren; plaatsen waar mensen zichzelf zingend gezien en gehoord voelen en waar ze anders vandaan gaan dan ze zijn gekomen. Dat werk vervult mij.
Vorige nieuwsbrieven
Een Kerstlied van Toon
We kijken wel náár elkaar maar niet ìn elkaar, De blik houd op bij de pupillen, Stuit af en dringt niet door naar binnen. De ogen zijn niet doorzichtig, maar gemaskerd. Zo zijn we misschien wel geworden, uit angst voor elkaar. We hebben elkaar door de eeuwen heen...
Zingen… een cadeautje
‘Koop liever ervaringen dan spullen. Aan spullen wen je veel sneller en ze zijn gemakkelijker te vergelijken met spullen van anderen. Daardoor raak je sneller teleurgesteld in wat je hebt.Van ervaringen geniet je ook als ze voorbij zijn. Vaak zelfs meer: kamperen in...
Het gaat gebeuren…
Onze nieuwe regering heeft het omarmd en vastgelegd in het regeerakkoord. We kunnen er niet meer omheen. Zingen verbindt en verbroedert, maakt los en schept ruimte. We hebben er eindelijk het nationaal belang van ingezien. De dwaling is voorbij en de jeugd gaat het...